اگر که مرگ از آن دست کارها بکند
مرا به دردترين درد مبتلا بکند
اگر که عشق بگيرد دو دست داغ مرا
که بعد در وسط کوچه اي رها بکند
نمي تواند هرگز، نمي تواند که...
نمي تواند ما را ز هم جدا بکند
نمي تواند...
...
دارد احتمالا سال تازه اي مي آيد
اما من غمگينم
مثل بچه اي که عروسک هايش را دزديده باشند
مثل وقتي از خواب مي پريدم و
نبودي
«انسان هميشه از طرفي مي افتد
که به آن تکيه کرده است»
به زودي به سفري دراز خواهم رفت
شايد اين آخرين عيدي باشد
که براي تبريک در وبلاگت کامنت کپي کردم
شايد اين آخرين عيدي باشد
که عاشقانه شعرهايم را مي خواني
نترس!
قرار نيست بميرم
فقط سفري دراز خواهد بود
تا روزي که جهان جاي زيباتري براي زندگي باشد
اما فعلا هستم!
هنوز بارهايي روي دوشم است
که بايد زمين بگذارم
هنوز زنده ام
هرچند غمگين
هرچند...
عيدت مبارک!